Η απάντησή σας κ.Προφυλλίδη είναι άκρως προκλητική και απλά θυμίζει σε εμάς τους παλιότερους την εικόνα ενός τεχνοκράτη που επισκεπτόταν τη σχολή των πολιτικών μηχανικών κάθε τετάρτη. Η ιστορία της σχολής αυτής είναι τόσο μικρή, ώστε να είναι δυνατόν οι πρωταγωνιστές της, να παρευρεθούν στον ίδιο χώρο όπου κάποτε συνέβαλλαν με τον τρόπο τους, στο να διαμορφωθεί και να χαραχτεί η πορεία της σχολής. (Πόσο ενδιαφέρουσα θα ήταν μια τέτοια "μάζωξη", αλήθεια?)
Είναι προφανές, επίσης, ότι ΔΕΝ εξαντλήσατε κάθε δυνατότητα κινήσεων και προσπαθειών από μέρους σας, μια και το όριο των αρμοδιοτήτων σας, από τη φύση της διοικητικού ρόλου σας, είναι ιδιαιτέρως μεγάλο και το θεωρητικό σας ενδιαφέρον για το αντικειμενικό καλό της σχολής θα έπρεπε να είναι δίχως όρια. (Αυτό ισχύει και για τους καθηγητές και τους φοιτητές). Αυτό βέβαια θα ίσχυε αν ήταν λογική η ύπαρξη σας στη θέση του προέδρου. Που δεν είναι. Οι "ανακρίβειες" στις οποίες αναφέρεστε, στη πραγματικότητα περιγράφουν ιστορίες στις οποίες λίγο αξίζει να αναφερθεί κανείς την κατάληξη τους. Θα άξιζε δε,να εξιστορήσει κάποιος το τι συνέβη στο διάστημα κατά το οποίο ο ένας αναπληρωτής έγινε τέσσερις και ο κανένας καθηγητής έγινε ένας. (Οι καθηγητές που (προσ)εύχονται για την εύρυθμη λειτουργία της ακαδημαϊκής τους μονάδας, θα τα θυμούνται πολύ καλά). Θεωρείτε ότι μετά το θέμα των 18 μελών ΔΕΠ, το επόμενο για το οποίο θα έμενε να απολογηθείτε είναι το προπατορικό αμάρτημα? Ελπίζω πως όχι, γιατί ένας καλά διαβασμένος στην ιστορία της αρχιτεκτονικής Ξάνθης (και όχι μόνο..) θα είχε πολλά να σας προτείνει. Από την άλλη, όπως ανέφερα, η σχολή υπάρχει τόσα χρόνια ώστε να μην έχουν ξεχαστεί τα όσα συνέβησαν από την αρχή της ως χρηματοδοτούμενο ΕΠΕΑΕΚ, έως τώρα. Και θα ήταν πραγματικά ανυπολόγιστης αξίας, επαναλαμβάνω, να μας τα θυμίσουν όλα αυτά όσοι περάσαν από τη σχολή αυτή.
Είναι όντως ψευδέστατο ότι οι εξελίξεις μελών ΔΕΠ καθυστερούν από τον "υπογράφοντα". Γιατί καθυστερούν από άλλους. Η σχέση αριθμού φοιτητών ανά μέλος ΔΕΠ, όπως και άλλα ζητήματα, είναι ζητήματα ΚΥΡΙΩΣ των φοιτητών και καθηγητών του τμήματος, της διοίκησής της και της Πρυτανείας. Γιατί τα ζητήματα αυτά είναι ζητήματα ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ. Το διοικητικό προσωπικό που εργάστηκε ολιγάριθμο, για να φτάσει η σχολή εδώ που έφτασε, δε θέλει ευχαριστώ. Θέλει καρότο. Και ξύλο όμως. Γιατί μπορεί να είναι ολιγάριθμο, αλλά είναι και θαυματουργό. Δεν εργάζεστε συστηματικά για την ταχύτερη αυτονόμηση του τμήματος. Γιατί αυτή δεν είναι επιθυμητή. Αλλά μόνο μια στενή φιλία με τα ανώτερα όργανα του ΔΠΘ κι ένα μαγνητοφωνάκι θα μπορούσε να το αποδείξει. Η εκλογή του κ. Πατέστου δεν είναι και για να επιχειρηματολογεί κανείς. Διότι ανέδειξε, πέρα από Καθηγητή και περίεργες εξελίξεις.
Ο στόχος για την επίτευξη του οποίου καλείται κόσμος και κοσμάκης, δε μπορεί παρά να περιγραφεί με διαχρονικά και αντικειμενικά κριτήρια. Έχει όμως σημασία, σε μια επιστολή σαν τη παραπάνω, να καταλήγει κανείς προσφωνώντας προς τους αγωνιζόμενους φοιτητές ως "αγαπητά μου παιδιά" και να τυγχάνει να είναι πρόεδρος με ιδιαιτέρως περιορισμένες δυνατότητες κινήσεων και επιλογών σε μια σχολή που ανεξήγητα εδώ και δέκα χρόνια δε μπορεί να βρει τον δρόμο που της αξίζει. Δεν έχετε "ανθρώπινη" θητεία σε αυτή τη σχολή ούτε καταθέσατε ψυχή γι΄αυτήν. Το "αγαπητά μου παιδιά" μόνο ειρωνικό δείχνει και εκφράζει τυπική διάθεση να πατρονάρετε τον κάθε αναγνώστη αυτού του blog. Τέλος, το πνεύμα συνεργασίας στη σχολή αυτή θεωρώ ότι θα είναι καλύτερο όταν θα έχει προκύψει από το αγωνιστικό πνεύμα. Και όχι αυτό της "τάξης και της ασφάλειας".
4 σχόλια:
Η απάντησή σας κ.Προφυλλίδη είναι άκρως προκλητική και απλά θυμίζει σε εμάς τους παλιότερους την εικόνα ενός τεχνοκράτη που επισκεπτόταν τη σχολή των πολιτικών μηχανικών κάθε τετάρτη.
Η ιστορία της σχολής αυτής είναι τόσο μικρή, ώστε να είναι δυνατόν οι πρωταγωνιστές της, να παρευρεθούν στον ίδιο χώρο όπου κάποτε συνέβαλλαν με τον τρόπο τους, στο να διαμορφωθεί και να χαραχτεί η πορεία της σχολής. (Πόσο ενδιαφέρουσα θα ήταν μια τέτοια "μάζωξη", αλήθεια?)
Είναι προφανές, επίσης, ότι ΔΕΝ εξαντλήσατε κάθε δυνατότητα κινήσεων και προσπαθειών από μέρους σας, μια και το όριο των αρμοδιοτήτων σας, από τη φύση της διοικητικού ρόλου σας, είναι ιδιαιτέρως μεγάλο και το θεωρητικό σας ενδιαφέρον για το αντικειμενικό καλό της σχολής θα έπρεπε να είναι δίχως όρια. (Αυτό ισχύει και για τους καθηγητές και τους φοιτητές). Αυτό βέβαια θα ίσχυε αν ήταν λογική η ύπαρξη σας στη θέση του προέδρου. Που δεν είναι.
Οι "ανακρίβειες" στις οποίες αναφέρεστε, στη πραγματικότητα περιγράφουν ιστορίες στις οποίες λίγο αξίζει να αναφερθεί κανείς την κατάληξη τους. Θα άξιζε δε,να εξιστορήσει κάποιος το τι συνέβη στο διάστημα κατά το οποίο ο ένας αναπληρωτής έγινε τέσσερις και ο κανένας καθηγητής έγινε ένας. (Οι καθηγητές που (προσ)εύχονται για την εύρυθμη λειτουργία της ακαδημαϊκής τους μονάδας, θα τα θυμούνται πολύ καλά).
Θεωρείτε ότι μετά το θέμα των 18 μελών ΔΕΠ, το επόμενο για το οποίο θα έμενε να απολογηθείτε είναι το προπατορικό αμάρτημα? Ελπίζω πως όχι, γιατί ένας καλά διαβασμένος στην ιστορία της αρχιτεκτονικής Ξάνθης (και όχι μόνο..) θα είχε πολλά να σας προτείνει. Από την άλλη, όπως ανέφερα, η σχολή υπάρχει τόσα χρόνια ώστε να μην έχουν ξεχαστεί τα όσα συνέβησαν από την αρχή της ως χρηματοδοτούμενο ΕΠΕΑΕΚ, έως τώρα. Και θα ήταν πραγματικά ανυπολόγιστης αξίας, επαναλαμβάνω, να μας τα θυμίσουν όλα αυτά όσοι περάσαν από τη σχολή αυτή.
Είναι όντως ψευδέστατο ότι οι εξελίξεις μελών ΔΕΠ καθυστερούν από τον "υπογράφοντα". Γιατί καθυστερούν από άλλους.
Η σχέση αριθμού φοιτητών ανά μέλος ΔΕΠ, όπως και άλλα ζητήματα, είναι ζητήματα ΚΥΡΙΩΣ των φοιτητών και καθηγητών του τμήματος, της διοίκησής της και της Πρυτανείας. Γιατί τα ζητήματα αυτά είναι ζητήματα ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ.
Το διοικητικό προσωπικό που εργάστηκε ολιγάριθμο, για να φτάσει η σχολή εδώ που έφτασε, δε θέλει ευχαριστώ. Θέλει καρότο. Και ξύλο όμως. Γιατί μπορεί να είναι ολιγάριθμο, αλλά είναι και θαυματουργό.
Δεν εργάζεστε συστηματικά για την ταχύτερη αυτονόμηση του τμήματος. Γιατί αυτή δεν είναι επιθυμητή. Αλλά μόνο μια στενή φιλία με τα ανώτερα όργανα του ΔΠΘ κι ένα μαγνητοφωνάκι θα μπορούσε να το αποδείξει.
Η εκλογή του κ. Πατέστου δεν είναι και για να επιχειρηματολογεί κανείς. Διότι ανέδειξε, πέρα από Καθηγητή και περίεργες εξελίξεις.
Ο στόχος για την επίτευξη του οποίου καλείται κόσμος και κοσμάκης, δε μπορεί παρά να περιγραφεί με διαχρονικά και αντικειμενικά κριτήρια.
Έχει όμως σημασία, σε μια επιστολή σαν τη παραπάνω, να καταλήγει κανείς προσφωνώντας προς τους αγωνιζόμενους φοιτητές ως "αγαπητά μου παιδιά" και να τυγχάνει να είναι πρόεδρος με ιδιαιτέρως περιορισμένες δυνατότητες κινήσεων και επιλογών σε μια σχολή που ανεξήγητα εδώ και δέκα χρόνια δε μπορεί να βρει τον δρόμο που της αξίζει. Δεν έχετε "ανθρώπινη" θητεία σε αυτή τη σχολή ούτε καταθέσατε ψυχή γι΄αυτήν. Το "αγαπητά μου παιδιά" μόνο ειρωνικό δείχνει και εκφράζει τυπική διάθεση να πατρονάρετε τον κάθε αναγνώστη αυτού του blog.
Τέλος, το πνεύμα συνεργασίας στη σχολή αυτή θεωρώ ότι θα είναι καλύτερο όταν θα έχει προκύψει από το αγωνιστικό πνεύμα. Και όχι αυτό της "τάξης και της ασφάλειας".
Δημοσίευση σχολίου