Aναδημοσίευση άρθρου απο το site ough.gr:
Οι παραβολικές καμπύλες του Ιάννη Ξενάκη και οι ήχοι από τα αναμμένα κάρβουνα ήταν η αρχή μιας μοναδικής φουτουριστικής κατασκευής που προκαλεί δέος ακόμα και σήμερα.
Το Philips Pavilion που δημιουργήθηκε για τους πέντε μήνες του World Fair στις Βρυξέλες του 1958 -και σήμερα θα μπορούσε να ονομαστεί multimedia event- ήταν ένα διεπιστημονικό όργιο διαφόρων τεχνών που παραμένει διαχρονικά πρωτοποριακό. Κάτι σαν πρόδρομος των multiplex. Η φουτουριστική κατασκευή του σπουδαίου Ελβετού αρχιτέκτονα Le Corbusier- από δύο κρεμαστές, γλυπτές φιγούρες από ατσάλι και μπετόν, με καμπύλες βασισμένες στις παραβολικές καμπύλες που ο Ξενάκης είχε ανακαλύψει στα μαθηματικά, και τις οποίες χρησιμοποίησε για να «κατασκευάσει» τα πρώιμα έργα του όπως το Metastasis-, συμπληρωνόταν από προβολές εικόνων και τελευταίας τεχνολογίας (για το τέλος των ’50s) ηχητικές εγκαταστάσεις, που έπαιζαν δύο συνθέσεις ηλεκτροακουστικής μουσικής, συνολικής διάρκειας δέκα λεπτών: το Poème électronique του Edgar Varèse και το Concrete P.H. του Ξενάκη. Το δίλεπτο κομμάτι του Ξενάκη από ήχους από αναμένα κάρβουνα συνόδευε τους επισκέπτες για όση ώρα χρειαζόταν για να μπουν στην αίθουσα, ενώ το δεκάλεπτο «ηλεκτρονικό ποίημα» του Varèse ακουγόταν μέσα στην αίθουσα. Συνολικά υπήρχαν 350 ηχεία συνδεμένα σε 20 ενισχυτές, κάτι εξωπραγματικό για τα δεδομένα της εποχής. Αν το συνδυάσεις με την «διαστημική» κατασκευή και τις συνεχώς εναλασσόμενες εικόνες από κρανία, βομβαρδιστικά αεροπλάνα, γλυπτά των νησιών του Πάσχα και σκηνές από ταινίες του Σαρλό που προβάλλονταν μέσα στην εγκατάσταση, μπορείς να δικαιολογήσεις πλήρως τις αντιδράσεις του κοινού –περισσότερα από 20 χιλιάδες άτομα την ημέρα!- που κυμαίνονταν από το απόλυτο δέος και τον άγριο ενθουσιασμό, μέχρι τον καθαρό τρόμο.
Η κατασκευή ήταν φταγμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε ένας καμπυλωτός κυλινδρικός διάδρομος σε οδηγούσε το εσωτερικό της, το οποίο θύμιζε το στομάχι της αγελάδας. Ομάδες 500 ατόμων έμπαιναν ανά δεκάλεπτα στον χώρο, περνώντας από τον διάδρομο, κι έπειτα έμπαιναν στον κύριο χώρο και παρέμεναν για οχτώ λεπτά σε μια αίθυσα που βυθιζόταν στο απόλυτο σκοτάδι. Στη συνέχεια βομβαρδίζονταν από πολυκάναλους στερεοφωνικούς ήχους, στατικές και κινούμενες εικόνες, πολύχρωμα φώτα, ακτίνες φωτός, τον ήλιο το φεγγάρι και τα αστέρια που εμφανίζονταν στο ταβάνι. Στο τέλος του δεκάλεπτου έβγαιναν σαστισμένοι και «χωνεμένοι» από άλλη έξοδο, ενώ το επόμενο γκρουπ ετοιμαζόταν να μπει στο διάδρομο.
Ο Ξενάκης ήταν ήδη 11 χρόνια συνεργάτης του Le Corbusier [από το 1947 που έφυγε απ’ την Ελλάδα και μετακόμισε στο Παρίσι δούλευε στην εταιρία του] και είχε κατά πολύ συνεισφέρει και στο αρχιτεκτονικό μέρος της κατασκευής, αλλά ο Corbusier πήρε όλη τη δόξα για το Pavilion. Αυτός ήταν κι ο λόγος που ο Ξενάκης εγκατέλειψε την εταιρία του και δεν κοίταξε ποτέ πίσω.
Κι αυτό που έχασε η αρχιτεκτονική το κέρδισε η μουσική.
Παρόλη την μοναδικότητά του, το έργο καταστράφηκε μετά το τέλος της έκθεσηςΚι αυτό που έχασε η αρχιτεκτονική το κέρδισε η μουσική.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:
Philips Pavilion: μια ιδιοφυής σύλληψη κι η αρχή μιας νέας εποχής - OUGH.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου