Η Κατοικία θεάται μια πλαγιά. Σχεδόν εξ’επαφής: μια γυμνή αττική πλαγιά. Τυχαία σχεδιασμένη στις παρυφές του προαστίου, αντιτίθεται αναγκαστικά σε αυτό το άκτιστο θραύσμα φύσης. Το επίσης επικλινές οικόπεδο, επικερδώς κατατετμημένο ανάμεσα σε παρόμοια, είναι αναγκαία στενό, επίμηκες. Εκατέρωθεν, δύο άλλες κατοικίες, εξωστρεφείς, και αυτές στο όριο του συνοικισμού. Και αυτές απέναντι από το ίδιο άδενδρο πρανές. Η θέα, κοινή για όλες.
Η Κατοικία είναι ένα Κάδρο. Προς την ανατολή και την
απέναντι πλαγιά. Ένα κεκλιμένο πρίσμα ακολουθεί την τραπέζια, στενή προς το
δημόσιο όριο γεωμετρία του πεδίου. Ακολουθεί επιπλέον και την έντονη κλίση του
εδάφους. Η λοξή απότμηση του ανατολικού του μετώπου το ανοίγει στον
αντιτιθέμενο μικρόκοσμο: στον αέρα, το φως, τις βερβερίδες, την οριζόντια
κορυφογραμμή, τα δυο της πεύκα, το μακρύ μοναχικό κιγκλίδωμα της άλλης πλευράς.
Το Κάδρο δεν είναι η θέα. Το Κάδρο δεν είναι εικόνα, είναι
δίαυλος, ανάμεσα στο μέσα και το έξω, την Κατοικία και τον Κόσμο. Ο τοίχος, η
οροφή, το δάπεδο και η σύνθεσή τους ορίζουν Κάδρα, διαρκώς, και το ένα μέσα στο
άλλο. Αν και κάθε Κάδρο κατ’αρχήν απομονώνει, το κάνει μόνο για να ενώσει, να
συγχωνεύσει. Το Κάδρο επιλέγει ή αποκλείει για να φέρει σε επαφή. Η κοινή στις
γειτνιάζουσες κατοικίες απέναντι πλαγιά μοιάζει εδώ να ανασηκώνεται, το πρανές
της δείχνει ξαφνικά πιο απότομο, η Κατοικία το δυναμώνει. Δεν πρόκειται πια για
θέα, μια τερπνή εικόνα, πλαγιά και Κατοικία αντιπαραβάλλονται, η μία ζωντανεύει
την άλλη.
Ο Κόσμος περιέχεται στη μορφή. Η μορφή δεν ακολουθεί τη
λειτουργία, το εν προβόλω πεύκο και το αιωρούμενο φεγγάρι της νυκτερινής
εικόνας είναι μορφές που περιέχουν τον Κόσμο. Ολόκληρο. Την Κατοικία συνιστά
κέλυφος από εμφανές σκυρόδεμα: το κέλυφος είναι δίχρωμο, γήινα σκούρο
εξωτερικά, ανοιχτόχρωμο εσωτερικά, επιδιώκοντας τη μέγιστη δυνατή ένταση της
εσωστρέφειάς του. Το περιεχόμενο του κελύφους δε δίνει τη μορφή, η ίδια η μορφή
είναι το περιεχόμενό του. Η μορφή ποτέ δεν ακολουθεί απλώς, αυτό παραείναι εύκολο
για αυτήν, ο φυσικός κόσμος το επιβεβαιώνει: Η μορφή-λειτουργία χορεύει.
Χορεύει και θεάται απαράβατα διπλή, απεχθάνεται το διαχωρισμό.
Το Κάδρο είναι συνήθως ρωγμή. Η αυστηρότητα της γεωμετρίας
του πρίσματος διαρρηγνύεται σε τρεις περιοχές: στο επίπεδο της πρόσβασης, μια
διαμήκης εκτομή του τοίχου και της οροφής του επιτρέπει μια διαμπερή,
περιτοιχισμένη αλλά ασκεπή υπαίθρια κίνηση που καταλήγει στο ανατολικό μέτωπο,
την κυρίως διάρρηξη. Το κέλυφος προκύπτει εν τέλει σπασμένο, η διάρρηξη των
ορίων γίνεται εκ των έσω, το ξένο εισέρχεται. Μια κολυμβητική δεξαμενή
περιέχεται εντός των ορίων του, στο χαμηλότερο σημείο του κελύφους, εν μέρει σε
πρόβολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου