Ένα άρθρο για το Ελληνικό.

Το «Ελληνικό»: Η μεγάλη μπίζνα ή η μεγάλη κλοπή; Του Δημήτρη Μάρδαλη

Το 2013 δημοσιεύσαμε ένα άρθρο με τίτλο: Το "Ελληνικό" η Μεγάλη Μπίζνα. Είχε προηγηθεί ένα άλλο, όπου προκάλεσε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η αναθεώρηση-βελτίωση μέρους των προτάσεων που γράφτηκαν τότε.

Παρακολουθώντας την όλη εξέλιξη και τον τρόπο πώλησης του «Ελληνικό» -οικόπεδο που έχουμε την αίσθηση ότι θα πουληθεί ιδιαίτερα φθηνά- μας έρχεται αυθόρμητα στη μνήμη, τα όσα υποστήριξε ο οικονομολόγος νομπελίστας Ζ. Τσίγκλιτζ, ο οποίος σχεδόν δέκα χρόνια πριν, τόνισε πολύ εύγλωττα ότι:

«Οι εθνικοί ηγέτες πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος…θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας», απλά και μόνο γιατί οδήγησαν στην απαξίωση της εθνικής περιουσίας ή ακριβέστερα όπως χαρακτηριστικά σημειώνει «επειδή ξύρισαν κάτι δις από την τιμή πώλησης εθνικών περιουσιακών στοιχειών…!» (Βλ. αναλυτικότερα)

Επανερχόμαστε στις λύσεις που προτείναμε, οι οποίες θα αποτελούσαν μια διαρκή πηγή πλούτου, μη προσφέροντας απλά μόνο κάτι θέσεις εργασίας για κτίσιμο κατοικιών. Η επιλογή αυτή δεν προκαλεί υψηλές πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στην οικονομία μακροπρόθεσμα.

Αναλυτικότερα, αν συγκριθεί η τιμή της γης του οικοπέδου αυτού των 5.500 στρεμμάτων (συν τις εφικτές προσχώσεις στην παραλία), με τις αντίστοιχες τιμές γης του Πριγκιπάτου του Μονακό (έκτασης μόλις 1.950 στρέμματα) τότε εύλογα προκύπτουν πολλά ερωτήματα αναφορικά με τον τρόπο αξιοποίησης του πρώην αεροδρομίου.

Το Πριγκιπάτο του Μονακό με το 1/3 της συνολικής γης σε σχέση με το «Ελληνικό», έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 6,6 δις δολάρια ετησίως. Φανταστείτε λοιπόν το κέρδος για την εθνική οικονομία που θα προέκυπτε από μια άλλη μορφή εκμετάλλευσης των 5.500 στρεμμάτων, είτε από έναν διεθνή «παίχτη» είτε στο πλαίσιο μιας μορφής συνεκμετάλλευσης, όπου το κράτος θα έβαζε τη γη και οι επενδυτές τα χρήματα. Φανταστείτε αναλυτικότερα διάφορες περιοχές του «Ελληνικό»:

• με ακριβά ξενοδοχεία πριν τον αεροδιάδρομο, όπου κανάλι με νερό της θάλασσας θα έφθανε έως την είσοδο τους εξυπηρετώντας ιδιαίτερα πλούσια άτομα.
• με γραφεία που θα έχαιραν ενός ειδικού φορολογικού καθεστώτος για τους Έλληνες εφοπλιστές, δίνοντας ένα κίνητρο να αφήσουν το City του Λονδίνου.
• με γραφεία (με παρόμοιο φορολογικό καθεστώς όπως πριν) που θα συγκέντρωνε όλες τις εταιρίες logistics της Ανατολικής Μεσογείου.
• με χώρους διασκέδασης που θα συγκέντρωναν ακριβά εστιατόρια έχοντας ως θέμα την παγκόσμια κουζίνα.
• με θέατρα, κινηματογράφους, κ.λπ με τις παραδοσιακές μορφές θεάματος, όχι απαραίτητα καζίνο.
• με ακριβές βίλες προς τουριστική εκμετάλλευση με το σύστημα Fractional. (βλ. αναλυτικότερα www.dimourgikoipolites.gr)
• με μαρίνες.
• Με νοσοκομεία που θα υποστήριζαν την ανάπτυξη ιατρικού τουρισμού
• Με κλινικές διαίτης και αισθητικής με ιατρική φροντίδα για τους πλούσιους επισκέπτες

Και όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να συνυπάρχουν,
• με ένα αρχαιολογικό πάρκο, όπου θα ξετυλίγεται όλη η ελληνική μυθολογία
• και ένα ζωολογικό κήπο σε πάρκο.

Όλα αυτά θα απέφεραν πολλά περισσότερο στο κράτος, απ’ ότι το κτίσιμο πολυτελών πολυκατοικιών, που θα συνοδευτούν από κάποια καζίνο και κάποιες μαρίνες. Στο πλαίσιο της συνεκμετάλλευσης θα μπορούσε επίσης να εκδοθεί ένα ομόλογο 30 ετών, με εγγύηση τις νέες εγκαταστάσεις στο «Ελληνικό». Το ομόλογο θα προσέφερε ζεστό χρήμα άμεσα στη χώρα προσφέροντας πολλαπλάσιες αποδόσεις στο μέλλον.

Με το ομόλογο και τη συνεκμετάλλευση του χώρου από το κράτος-ιδιώτες, θα βελτιωνόταν η κατάσταση του χρέους μας, θα εισέρρεαν κάθε χρόνο χρήματα στα ταμεία της χώρας, ενώ από την άλλη με την πολιτική υπέρ των εφοπλιστών-διεθνών μεταφορέων θα αλλάζαμε το χάρτη της επιχειρηματικότητας στην περιοχή.

Βέβαια, για όλα όσα προαναφέρθηκαν, χρειάζεται μια άλλη στρατηγική αντίληψη που θα κινείται έξω από το σύνδρομο του χρηματισμού των πολιτικών που περιγράφει ο Ζ. Στίγκλιτζ, στα όσα προαναφέρθηκαν.

Το Πριγκιπάτο του Μονακό δεν είναι μια εικονική πραγματικότητα, ούτε κρατίδιο σε άλλον πλανήτη. Αν από το 2003 με τόλμη η όποια κυβέρνηση αποφάσιζε την αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου, σήμερα η χώρα ίσως είχε έσοδα από κάποιους χώρους δραστηριοτήτων, που ήδη θα λειτουργούσαν.

Αναδημοσίευση από http://tvxs.gr/